Het huis stond op een rustige heuvel met uitzicht op een uitgestrekt gazon en hoge eikenbomen. De witte stenen buitenkant gloeide zwakjes in de late middagzon. Van buitenaf oogde het vredig, waardig en onaangetast door conflicten, het soort plek dat mensen van een afstand bewonderden en waarvan ze aannamen dat geluk binnen de muren heerste.
Binnen vertelde de stilte een ander verhaal.
Miles Callahan stond roerloos achter een halfgesloten studeerkamerdeur, zijn hand plat tegen het hout gedrukt alsof hij daarmee het onregelmatige ritme van zijn hartslag kon kalmeren. De stilte om hem heen voelde zwaar, onnatuurlijk, alsof het huis zelf zijn adem inhield. Hij woonde hier al meer dan tien jaar, maar op dat moment voelde het onbekend, bijna vijandig.
Er waren drie jaar verstreken sinds zijn vrouw onverwacht was overleden, waardoor hij alleen achterbleef met hun drie kinderen. Het verlies had hem uitgehold op een manier die hij zelden toegaf, zelfs niet aan zichzelf. Hij functioneerde. Hij zorgde voor zijn gezin. Hij bezocht vergaderingen en benefietgala’s. Maar verdriet bleef sluimeren in stille hoekjes en kwam ‘s avonds laat weer boven, als iedereen sliep.
Zijn kinderen waren de enige reden waarom hij bleef doorzetten.
Aaron, de oudste van de drie, had een ernst die zijn leeftijd ver te boven ging. Hij observeerde alles nauwlettend en probeerde zijn broers en zussen te beschermen wanneer hij gevaar voelde. Naomi, zachtaardig en fantasierijk, klampte zich vast aan kleine troostmomenten en vermeed confrontaties. Elias, de jongste, sprak weinig, maar voelde diep; zijn emoties waren zichtbaar in de strakke kromming van zijn vingers en de manier waarop zijn schouders zich aanspanden bij plotselinge geluiden.
Zij waren zijn hart. Zijn verantwoordelijkheid.
Toen Vanessa in zijn leven kwam, leek ze het antwoord op een vraag die hij nooit hardop had durven stellen. Ze was kalm, charmant en had een moeiteloze elegantie. Mensen prezen haar warmte, haar elegantie en haar duidelijke toewijding aan zijn kinderen. Vrienden zeiden dat hij geluk had. Zelfs de kinderen waren aanvankelijk beleefd en wilden hem graag een plezier doen.
Toch was er altijd iets geweest dat hem onrustig maakte.
