De wreedheid van een leraar in volle glorie te zien.
Lily zat stokstijf aan een tafel, de tranen stroomden over haar wangen en haar kleine vuistjes waren gebald voor haar borst, alsof ze zichzelf onzichtbaar wilde maken.
Boven haar stond mevrouw Aldridge, de oudste en strengste lerares van de school. Ze hield een pot feloranje sap vast – Lily’s sap, het sap dat Leonard elke ochtend voor haar inpakte.
De uitdrukking op het gezicht van de vrouw was scherp, koud, bijna woedend.
En in één afschuwelijke beweging…
Ze kantelde de pot en goot het sap over Lily’s lunchdienblad.
De vloeistof spatte over haar rijst, haar kipstukjes, haar aardappelpuree – alles was compleet verpest.
De kinderen om hen heen hapten naar adem. Een klein meisje gilde zelfs.
Lily barstte in hevig snikken uit.
En Leonard…
Leonard voelde iets in zich knappen.
“WAT DOE JE MET MIJN DOCHTER?!”
‘Mevrouw Aldridge!’ fluisterde een van de medewerkers geschrokken. ‘Stop, er komt iemand aan!’
Maar ze hield niet op. Ze boog zich alleen maar dichter naar Lily toe en siste: « Dit is wat er gebeurt met kinderen die NIET LUISTEREN. »
En op dat moment bereikte Leonard hen.
Zijn stem galmde door de kantine:
“WAT IN HEMELSNAAM DOE JE MET MIJN KIND?!”
Iedereen verstijfde.
Mevrouw Aldridge richtte zich op, geschrokken en plotseling bleek.
« Meneer Hayes! Ik—ik heb u niet gezien— »
« Je gooit eten over een huilend kind! » schreeuwde hij. « Mijn kind! »
Lily sprong van haar stoel en stortte zich tegen zijn benen aan, snikkend in zijn pak. Leonard boog zich onmiddellijk voorover en sloeg zijn armen om haar heen, alsof hij haar wilde beschermen tegen al het wrede in de wereld.
‘Het is oké, lieverd,’ fluisterde hij, terwijl hij een kusje op haar hoofd gaf. ‘Papa is hier. Papa zorgt voor je.’
Haar kleine lijfje beefde tegen hem aan.
