Van de straten tot prestigieuze podia
Een paar maanden later ging Camille naar het Conservatorium van Lyon. Haar docenten spraken van een « instinctief » talent, een muzikaliteit die geen enkele school kon aanleren. Ze oefende onvermoeibaar, gedreven door dankbaarheid en de belofte om ooit iets terug te geven van wat ze had ontvangen.
Op een middag, op weg naar huis van school, ontmoette ze een hongerige jongen voor een bakkerij. Zonder aarzeling deelde ze haar boterham met hem.
« Waarom? » vroeg hij.
« Omdat iemand me ooit iets te eten gaf. »
De muziek van het hart
Jaren later prijkte de naam van Camille Martin op de posters van de grootste concerten. Haar virtuositeit was oogverblindend, maar het was vooral het verhaal achter elke noot dat het publiek boeide. Aan het einde van elk recital bleef ze even roerloos staan, met haar handen op de toetsen, mijmerend over die gouden avond waarop het allemaal begonnen was.
Voordat ze een wonderkind werd, was ze een hongerlijdend kind geweest.
En een simpele maaltijd… had haar leven veranderd.
