Er kwam een vreemde en alarmerende oproep binnen bij het overeenkomstige politiebureau.
“Hallo…” snikte het dunne stemmetje van een meisje van ongeveer acht jaar. “Help alstublieft… mijn vader ligt onder de vloer…”
De dienstdoende agent frontte en wisselde een blik uit met zijn collega.
« Onder de vloer? Meisje, kun je de telefoon aan je moeder of vader geven? »
« Papa is al dagen niet thuis. En mama gelooft me niet, ze zegt dat ik het verzin. Maar ik weet dat hij onder de vloer ligt. Hij heeft het zelf tegen mij gezegd. »
“Wacht zelfs…,” zei de man met een serieuze toon. “Hoe kon hij dat zeggen als hij niet thuis is?”
“Ik zag hem in een droom,” fluisterde het meisje. “Hij zei dat hij ver weg is gegaan… en onder de vloer ligt…”
Aanvankelijk lachten de agenten, denkend dat het soort geestelijke problemen hadden, en waren ze van plan de zaak over te dragen aan de jeugdzorg. Maar iets in haar stem — haar wanhopige validiteit — daad hen de oproep serieus nemen.
“We zullen het toch maar controleren”, zei een van de agenten. “Wat als het waar is…”
Toen ze op het adres arriveerde, werden ze ontvangen door de moeder van het meisje — een nette, licht zenuwachtige vrouw van ongeveer veertig jaar. Ze was verrast door het bezoek, maar liet hen binnen. Het meisje stond afgesloten naast haar, haar knuffel stevig vastgehouden, en wees naar een plek bij de muur in de woonkamer. Recht onder de nieuwe laminaatvloer.
De politie besloot op de plek te graven die het meisje had aangegeven, en wat ze schokte iedereen vond
