Zoals elke zondag volgde ik mijn vaste boodschappenritueel: ik zocht verse groenten uit, controleerde de etiketten en zorgde ervoor dat er niets ontbrak op het lijstje.
De volgende ochtend had ik zin in iets zoets bij de koffie en pakte een zak aardbeien om te spoelen.
Terwijl ik de verpakking eraf scheurde, bleef mijn blik verstijven en zag ik iets vreemds.
Tussen de glanzende, heldere aardbeien lag een lang, dun, onbekend voorwerp.
Eerst dacht ik dat het een ongelukje was, misschien een touwtje of een veter die een medewerker bij het inpakken had laten liggen.
Maar één detail deed me meteen trillen: het object leek te bewegen. Heel lichtjes, maar toch net genoeg om een vage trilling te voelen, als de zachtste ademhaling. Mijn hartslag versnelde. Ik boog me dichterbij, inspecteerde elke centimeter en worstelde met wat mijn ogen zagen.
Ik zag kleine, herhalende bewegingen, bijna alsof het ding probeerde te ontsnappen aan de plastic verpakking.
