Hij schudde resoluut zijn hoofd. « Mijn ouders zitten in businessclass. Zij zullen het wel begrijpen. Jij en je kleindochter hebben de ruimte harder nodig dan ik. »
Iets in zijn stem – kalm en vol medeleven – raakte me diep. Lily’s gehuil verstomde, alsof ze zijn vriendelijkheid aanvoelde. Ik slikte moeilijk en nam het kaartje aan.
Toen ik de businessclass bereikte, stonden de ouders van de jongen op om me te begroeten. Zijn moeder raakte mijn arm zachtjes aan. « Ga zitten, lieverd. We helpen je waar we kunnen. »
Zijn vader wenkte een stewardess voor dekens en kussens. Ik liet me in de brede stoel zakken, zette Lily op mijn schoot en ze slaakte eindelijk een zucht – een lange, vermoeide opluchting – voordat haar ogen voor het eerst sinds het instappen dichtvielen. Ze dronk rustig haar flesje leeg, haar kleine handje klemde zich vast aan mijn shirt.
Ik huilde opnieuw, maar dit keer van opluchting.
Ondertussen liep die tienerjongen terug naar de economy class en schoof stilletjes in mijn oude stoel naast de wrede man. Eerst grijnsde de man zelfvoldaan – eindelijk verlost van de “schreeuwende baby”.
Maar toen hij zich omdraaide en zag wie er naast hem zat, werd hij bleek.
De jongen was de zoon van zijn baas.
‘Oh—eh—hallo,’ stamelde de man. ‘Ik wist niet dat u op deze vlucht zat.’
De jongen glimlachte niet. ‘Ik heb alles gehoord wat je tegen die oma hebt gezegd. Ik heb gezien hoe je haar behandelde. Mijn ouders hebben me iets belangrijks geleerd: wie je bent als je denkt dat er niemand van belang kijkt… dát ben je werkelijk.’
Er viel een zware stilte tussen hen. De man leek wel uit zijn vel te willen kruipen.
