En wat gebeurde er toen? »
« Nou, toen de rekening kwam, was het net een toneelstuk waarin iedereen zijn tekst kende. Je schoonmoeder herinnerde zich plotseling dat ze haar tas thuis had laten liggen. Je schoonvader klopte op zijn zakken en deed alsof zijn portemonnee in de auto lag. » « Ik wist het, » kreunde ik. « Je schoonzoon, Timur, zei dat hij even bij de oppas moest kijken, en zijn vrouw volgde hem. Een voor een verdwenen ze allemaal, waardoor ik daar zat met een rekening van meer dan $1500. » « Mam! » schreeuwde ik bijna. « Zeg dat je niet betaald hebt! » « Natuurlijk niet, » zei ze, te kalm. « Ik heb de ober geroepen en een dessert besteld. » « Wat heb je gedaan? » « Een chocoladesoufflé. En een glas van hun duurste port. » De ober keek verward, maar ik glimlachte en zei dat ik nog steeds aan het vieren was. Ik kon mijn oren niet geloven. « Maar… ik begrijp het niet, mam. Als ze hun gebruikelijke verdwijntruc deden en jij de rekening niet betaalde, wat is er dan gebeurd? » « Nou, toen de ober me het dessert bracht, vroeg ik hem om de manager te halen. Hij heet Robert. Je hebt me vast wel eens over hem horen praten. » « Robert? Uit jouw tijd als leraar? » « Dezelfde! Hij was die lieve jongen die me altijd een appel bracht, weet je nog? Nu is hij eigenaar van drie restaurants. » Mijn moeder was 30 jaar lang basisschoollerares geweest voordat ze met pensioen ging. Blijkbaar had ze de helft van het dorp lesgegeven, inclusief, zo bleek, succesvolle restaurantmanagers. « We hadden een geweldig gesprek, » vervolgde mama. « We haalden herinneringen op aan vroeger. Ik zei hem dat ik wachtte tot mijn date terugkwam met hun portemonnee, en hij vond het hilarisch. » Ik glimlachte. « Oh, ik denk dat ik snap waar dit heen gaat. » « Robert en ik hebben een plannetje bedacht, » zei mama. « Hij heeft je familie gebeld en heel beleefd laten weten dat hun gezelschap was vertrokken zonder te betalen, maar dat ze niet bang hoefden te zijn, ze konden terugkomen om de rekening te betalen. » Anders had hij de autoriteiten moeten bellen over de eet-en-ga-situatie, » zei ik met een naar adem happende stem. « Dat zou hij nooit doen. » « Oh, dat deed hij wel.En hij zette de telefoon op de luidspreker zodat ik het kon horen. Je schoonvader begon smoesjes te mompelen over het geld pinnen. Maar Robert zei alleen maar: « Nou, meneer, dat is geweldig nieuws. We verwachten u zo. » « Ze kwamen terug? » « Alsof hun designerbroeken in brand stonden, » grinnikte mijn moeder. « Je schoonmoeder was bijna paars van woede. Maar wat konden ze zeggen? Ze waren op heterdaad betrapt. » « En de rekening? » « Robert rekende 25 procent ‘ongemakstoeslag’ voor hun kleine verdwenen nummertje. Alles bij elkaar kwam het op iets meer dan $ 2.000. » Ik zat er verbijsterd bij voordat ik in lachen uitbarstte. « Mam, je bent mijn held. » « Het allerleukste was vanochtend, » vervolgde ze. « Je schoonmoeder belde om me te bedanken voor mijn komst. En toen zei ze nadrukkelijk: « Voor de duidelijkheid, we betalen onze rekeningen altijd tijdens familiediners. Altijd al. » « Wat een lef! » « Sommige mensen leren het pas als er consequenties zijn, schat. » Ik denk dat jouw ouders zojuist een dure les hebben geleerd. »
Ze had gelijk. Er gebeurde iets wonderbaarlijks in de maanden die volgden. Telkens wanneer we met Danils familie uit eten gingen, riep mijn schoonmoeder aan het begin van de maaltijd luidkeels: « Dat is het, we betalen vandaag apart. » De ober knikte dan, beschaamd door haar categorische toon, terwijl Danil en ik veelbetekenende blikken wisselden.
