Na verloop van tijd werd Esperanza niet alleen de beste vriendin van het meisje, maar ook haar therapeutische steun. Artsen merkten dat de stemming, het zelfvertrouwen en zelfs haar fysieke gezondheid van het meisje verbeterden dankzij de activiteiten met de hond.
Wat begon als een gewone dag in een asiel, veranderde voorgoed het leven van twee gewonde wezens: een meisje dat op zoek was naar gezelschap en een hond die door iedereen was veroordeeld.
Die ontmoeting, geboren uit afwijzing en angst, werd een levensles voor iedereen die er getuige van was: soms zit echte moed niet in wat veilig of gemakkelijk lijkt, maar in het nastreven van wat de wereld onmogelijk acht.
Epiloog
Wanneer het kleine meisje vandaag in haar rolstoel door het park wandelt, loopt Esperanza trots naast haar, niet als een gered dier, maar als een trouwe beschermer. Mensen die hen samen zien, kunnen een glimlach niet onderdrukken.
De gevaarlijkste hond uit het asiel had, in de oprechte ogen van een verlamd meisje, het enige thuis gevonden dat hij nodig had.
En door voor hem te kiezen, vond ze niet alleen een vriend… ze vond een reden om door te gaan, waarmee ze bewees dat hoop kan blaffen, kwispelen en vredig naast je bed kan slapen.
