Op die grijze, winderige dag leek het lot een meisje van amper tien jaar naar een dierenasiel aan de rand van de stad te leiden. Haar rolstoel reed langzaam over het betonnen pad, elk gekraak van de wielen echode in de stille spanning van de plek…
Het was niet de eerste keer dat het kleine meisje droomde van een hond. Voor haar was een viervoeter niet zomaar een vriend om mee te spelen of te wandelen; het was iemand die haar kracht, veiligheid en zelfs een reden kon geven om niet op te geven ondanks de beperkingen van haar eigen lichaam.
Geblaf galmde door de ruime woonkamer van het asiel. Tientallen honden kwispelden met hun staart, sprongen tegen de tralies en probeerden de aandacht te trekken van iedereen die langs hun kooien liep. Sommige leken te smeken met hun ogen, andere blaften wanhopig, terwijl weer andere eindeloos rondjes bleven draaien. Het meisje bleef bij elke kooi staan en observeerde aandachtig. Maar haar hart werd niet warm. Geen van deze dieren, hoe vriendelijk ze ook waren, leek contact met haar te maken.
Net toen ze begon te geloven dat het voor niets was geweest, viel haar blik op een donkere hoek. Daar, ver weg van alle drukte, lag een Duitse herder. Ze schrok niet, ze blafte niet, ze leek zelfs niet geïnteresseerd in wat er om haar heen gebeurde. Haar sterke lichaam en ruwe vacht straalden ingetogen kracht uit, maar wat het meest opviel, waren haar ogen: intelligent, diep, alsof ze een voor anderen onzichtbare wereld observeerden.
Het meisje wees vastberaden:
« Hier. Ik wil haar. »
De ogen van de medewerker van het asiel werden groot van verbazing.
« Juf, u begrijpt het niet… Deze hond is echt een probleem. Ze is wild, ze heeft al meerdere keren mensen aangevallen. Niemand kan haar aan. We hebben er zelfs aan gedacht om haar te laten inslapen. »
Het meisje was niet geïntimideerd. Ze glimlachte zachtjes en antwoordde met een kalme maar vastberaden stem:
« Niets. We hebben allemaal onze gebreken. Kijk naar mij. » Ze wees naar de wielen van haar stoel. « Zij en ik begrijpen elkaar. Ik wil haar van dichtbij zien. »
De man zuchtte, verslagen door de vastberadenheid in haar ogen.
« Nou ja… maakt niet uit. Maar ik waarschuw je: het kan allemaal slecht aflopen. »
