Nathan glimlachte. « Dat is het. »
Uiteindelijk bekende hij: « Ik ben nooit gestopt met van je te houden. Ik wist alleen niet hoe ik je moest vinden. »
Ze aarzelde. « Ik ben bang. »
« Ik ook, » zei hij, terwijl hij haar hand pakte. « Maar misschien kunnen we samen bang zijn. »
Toen Lily negen werd, organiseerden ze een verjaardagsfeestje met als thema vlinders.
Nadat iedereen weg was, leidde Nathan Claire naar het prieel en knielde neer.
Acht jaar geleden verloor ik je. Toen redde een klein meisje mijn leven en gaf me alles terug. Claire Monroe, wil je met me trouwen?
Door haar tranen heen fluisterde ze: « Ja. »
Lily rende op blote voeten naar buiten en gilde: « Mama zegt ja! Papa zegt ja! »
Drie maanden later trouwden ze in datzelfde prieel, terwijl Lily bloemblaadjes over het gangpad strooide.
Nathan dacht vaak terug aan die dag op de stoep: hoe hij gevallen was, gebroken en alleen.
De moed van een kind had zijn leven gered. De liefde van een vrouw had het genezen.
Soms vernietigt het leven je niet om je te straffen. Het breekt je open zodat de liefde haar weg naar binnen kan vinden.
Voor Nathan Carter betekende die liefde blauwe ogen, blonde krullen en een rode jurk – en ze noemde hem Daddy.
Let op: Dit verhaal is fictie, geïnspireerd op ware gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Eventuele gelijkenissen berusten op toeval. De auteur en uitgever wijzen de nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of betrouwbaarheid af. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
