Het was een kille herfstmiddag in Madrid toen de elfjarige Marcos langs de afvalcontainers in de buurt dwaalde, op zoek naar lege flessen die hij kon verkopen.
Zijn moeder, Anna, werkte als schoonmaakster en het geld was altijd krap. Terwijl hij door een stijlvolle straat liep, viel zijn oog op iets ongewoons: een man in een duur pak die een leren jack in een vuilnisbak gooide.
Marcos zweeg even. De jas zag er praktisch gloednieuw uit – het soort dat in high-end winkels wordt verkocht. Hij raapte moed bij elkaar en ging naar de man toe.
« Pardon, meneer, mag ik die jas meenemen? Mijn moeder heeft het koud, » vroeg hij zachtjes.
De man keek hem niet eens aan en wuifde hem weg voordat hij in een slanke zwarte auto stapte. Marcos tilde voorzichtig de jas op, opgewonden om zijn moeder te verrassen. Thuis schold Anna hem eerst uit.
« Je moet geen dingen uit de prullenbak halen, jongen. »
« Maar mam, het is schoon. Kijk, het ziet er gloednieuw uit, » drong Marcos aan.
Anna zuchtte, ontroerd door zijn bedachtzaamheid. Ze drapeerde de jas over een stoel en ging verder met koken. Marcos stak ondertussen zijn hand in zijn zak en haalde er een dikke, verzegelde envelop uit. Nieuwsgierigheid en opwinding namen het over toen hij het opende. Binnenin lagen stapels bankbiljetten.
« Mam! » riep hij uit. « Kijk hier eens naar! »
Anna rende naar haar toe en hapte naar adem toen ze het geld zag – dertigduizend euro in totaal. Even hing er een stilte tussen hen, de verleiding bijna overweldigend. Ze konden schulden afbetalen, aan de armoede ontsnappen, opnieuw beginnen. Maar Anna drukte haar lippen op elkaar.
‘Dit is niet van ons,’ zei ze vastberaden. « We brengen het morgen terug. »
De volgende dag gingen ze naar het elegante gebouw waar Marcos de man had gezien. De portier, op zijn hoede, belde de eigenaar van het appartement. Toen hij verscheen, ontmoetten hun ogen elkaar en Anna verstijfde.
« Anna? » fluisterde hij verbijsterd. « Ben jij dat echt? »
