De dag dat hij Bransons ziekenhuiskamer binnenliep, zal de familie nooit vergeten. Aanvankelijk werden de ogen van de jongen groot van ongeloof. Dit kon niet waar zijn. In de deuropening stond de 2,15 meter lange reus die hij zo had verafgood, met een vriendelijke glimlach die de kamer verlichtte.
« Hé, grote man, » zei Shaq zachtjes toen hij naar binnen stapte. Bransons gezicht brak door in de stralendste glimlach die hij in weken had weten te bereiken. Zijn broze lichaam, verzwakt door ziekte, leek op dat moment aan kracht te winnen. Shaq knielde naast zijn bed en pakte zijn hand met een tederheid die contrasteerde met zijn massieve postuur. De kamer werd stil. Verpleegkundigen en artsen bleven even stilstaan in de gang. Zelfs Bransons vader, een geharde veteraan, voelde de tranen over zijn wangen stromen.
Maar Shaq bleef niet bij een bezoekje. Hij bracht uren met de jongen door. Ze lachten samen en keken naar basketbalhoogtepunten op een tablet. Shaq pakte een stift en signeerde Bransons basketbal, sneakers en zelfs zijn gips. Hij vertelde Branson verhalen over zijn tijd als speler – over kampioenswedstrijden, kleedkamergrappen en de vriendschappen die een leven lang standhielden.
Op een gegeven moment reed Shaq Branson in zijn rolstoel door de gang, grappend dat hij « zijn kleine vriend naar de praktijk bracht ». Het ziekenhuispersoneel, van wie velen gebukt gingen onder het verdriet van het zien wegglippen van een jong leven, lachte en glimlachte door hun eigen tranen heen.
En toen kwam het moment dat alles veranderde. Shaq boog zich naar Branson toe en zei: « Je bent sterker dan ik. Je bent taaier dan ik. En ik zal je nooit vergeten. » Voor Branson waren die woorden meer dan een bemoediging. Ze waren een bevestiging van zijn held – het bewijs dat zijn leven, hoewel kort, er enorm toe deed. Voor zijn vader was het een moment van genade te midden van ondraaglijk verdriet. En voor iedereen die het meemaakte, was het een herinnering dat liefde en mededogen zelfs de donkerste tijden kunnen doorbreken.
