Maar op onze huwelijksnacht gebeurde er iets onverwachts. Steve zat op de rand van het bed en praatte zachtjes met iemand die er niet was. Ik was geschokt en verward, en toen hij zich naar me omdraaide, zag ik schuldgevoel op zijn gezicht verschijnen.
« Met wie sprak je? » vroeg ik, mijn stem nauwelijks hoger dan een gefluister.
Hij haalde diep adem en legde uit dat hij met zijn dochter Stacy sprak, die met haar moeder was omgekomen bij een auto-ongeluk. Hij droeg dit verdriet alleen, en het was een zware last.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar toen ik naar Steve keek, zag ik de diepte van zijn pijn en de zwaarte van zijn liefde. Ik ging naast hem zitten, pakte zijn hand en bood mijn steun aan. We spraken over het zoeken van hulp bij een therapeut, en terwijl we elkaar omhelsden, voelde ik een gevoel van verbondenheid en begrip.
Op dat moment besefte ik dat liefde niet draait om het vinden van iemand die perfect is; het gaat om het vinden van iemand wiens littekens je bereid bent te delen. En terwijl ik Steve kuste, wist ik dat we samen alles wat er daarna zou komen, zouden trotseren.
