Haar wangen gloeiden. Ze had omgevallen boodschappen voor vreemden opgeraapt, deuren opengehouden, wiebelige tafels in de kantine rechtgezet – kleine dingen die niemand opmerkte.
Totdat iemand het deed.
Jaren eerder had Elias ontdekt dat hij een dochter had die hij nooit had ontmoet. Harpers moeder was overleden toen ze nog heel klein was; hij was weggebleven, ervan overtuigd dat hij het recht om terug te keren moest ‘verdienen’. In plaats daarvan keek hij van een afstand toe – via bewakingscamera’s en stille berichten – en volgde hij het goedhartige meisje dat zichzelf en haar grootmoeder met minimale middelen opvoedde.
Terwijl hij hevig bloedde, drukte hij een kaartje met een zilveren rand in haar hand. « Privénummer. Bel. Zeg dat je bij mij en de tweeling hoort. En Harper… beloof dat je ze niet in de steek laat. »
Met nog maar 9% batterij en trillende vingers belde ze.
Geen bel. Alleen een kalme vrouwenstem: « Waar is hij? »
Enkele minuten later arriveerde een zwarte, onopvallende SUV. Een efficiënte ambulancebroeder, zonder sirenes. Ze stabiliseerden Elias en brachten iedereen naar een privékliniek die meer op een luxehotel leek dan op een ziekenhuis.
Die nacht ontdekte Harper de volledige waarheid.
Ze was zijn dochter. De tweeling was haar halfbroer. En in zijn testament – jaren geleden opgesteld – stond een clausule die niemand serieus nam: mocht hem iets overkomen, dan zou de voogdij over zijn jongere kinderen en het morele beheer van zijn nalatenschap naar zijn oudste dochter, Harper Miller, gaan… op voorwaarde dat ze haar karakter bewees door hen in een crisissituatie te beschermen.
Dat had ze al gedaan.
Plotseling zat het onzichtbare meisje in glanzende directiekamers, haar blauwe hoodie afstekend tegen haar maatpakken, terwijl managers betoogden dat de tweeling « professionele zorg » nodig had. Oftewel: controleer de baby’s, controleer de miljarden.
Maar de dreigingen namen snel toe.
Een vervangende oppas deed een mild kalmeringsmiddel in de fles van een van de tweelingen, genoeg om ze bang te maken. Er hingen verborgen camera’s in de kinderkamer. Een nep-assistent zette afluisterapparatuur neer tijdens een bijeenkomst over beurzen die Harper mede organiseerde.
Achter dit alles zit Victor Kane, de op één na grootste aandeelhouder van Elias. Als Elias zou overlijden en de tweeling zou verdwijnen, zouden de aandelen opnieuw verdeeld worden. Kane zou dan van de ene op de andere dag alles in handen hebben.
Harper bleek de onverwachte factor te zijn die hij nooit had zien aankomen.
