Mijn vader is overleden en zijn advocaat belde me om het testament voor te lezen.
Hij had niet veel geld en ik was zijn enige kind.
Ik verwachtte geen verrassingen. Maar toen begon de advocaat: « Volgens de wensen van je vader, zijn huis… »
Aanvankelijk glimlachte ik, maar toen drongen de woorden tot me door: WACHT, HET HUIS?!
Ik had nooit gedacht dat er iets van waarde achterbleef, laat staan zoiets zinvols.
De advocaat legde uit dat mijn vader jarenlang stilletjes bezig was geweest met het repareren van het oude huis waarin ik ben opgegroeid. Elke krakende vloerplank, elke verse verflaag en elke kleine verbetering was aangebracht met een simpel doel: ervoor zorgen dat het op een dag van mij zou kunnen zijn.
Hij had het me niet verteld omdat hij wilde dat het als een geschenk zou voelen in plaats van als een verplichting.
Toen ik dit leerde, realiseerde ik me hoeveel liefde zich kan verbergen in de stille dingen die mensen doen. Zijn zorg woonde in elke hoek van dat huis.
