Vandaag werd ik wakker met het geluid van regen op het golfplaten dak.
Het huis voelde kouder dan normaal, maar mijn hart klopte warmer.
« Gefeliciteerd, mijn kind, » zei mijn vader zacht terwijl hij me een kopje thee bracht.
Zijn handen waren ruw, zijn gezicht moe, maar zijn ogen glimlachten.
« Niemand heeft iets voor mij gekocht, » fluisterde ik, met een brok in mijn keel.
« Je bent zestien geworden, » zei hij, « dat is meer waard dan een cadeau. »
Ik knikte, maar ergens voelde ik me leeg.
Vriendinnen op sociale media kregen taart, bloemen, nieuwe telefoons.
Wij hadden niets. Geen taart. Geen ballonnen.
Alleen thee. En mijn vaders woorden.
Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei:
« Goede mensen kijken niet naar armoede, maar naar harten. »
Ik keek hem aan.
En ik begreep wat hij bedoelde.
Want op dat moment voelde ik me rijk.
Niet door geld. Niet door spullen.
Maar door liefde.
Door zijn trots. Zijn blik.
Op school kreeg ik een paar felicitaties.
Een glimlach van de conciërge. Een knipoog van de lerares.
Mijn beste vriendin had een handgeschreven kaartje.
Geen dure cadeaus. Geen glitter. Maar oprechte woorden.
In de pauze zat ik alleen.
Maar ik voelde me niet eenzaam.
Ik dacht aan wat mijn vader zei.
En ik keek naar de mensen om me heen.
Sommigen hadden dure kleding, maar lege ogen.
Anderen hadden niets, maar een warme lach.
En ik begreep het nu echt:
Een hart weegt zwaarder dan goud.
’s Avonds zaten we bij kaarslicht.
Mijn vader vertelde verhalen van vroeger.
We lachten.
We aten restjes rijst met wat gebakken ui.
Geen groot feest. Geen cadeau.
Maar het was de mooiste verjaardag die ik me kon wensen.
