Het was een gewone avond in een kleine kruidenierswinkel op de hoek aan een drukke straat. Een kat zat bij de ingang – mager, met een doffe vacht, maar met vriendelijke ogen vol constante bezorgdheid.
Ze vouwde haar poten onder zich, stond af en toe op en wreef langs de benen van voorbijgangers. Mensen kenden haar al: velen brachten haar regelmatig iets te eten. De een liet een stukje worst achter, de ander een snee brood.
De winkelbediende verwondde een zwerfkat, maar enkele minuten later had hij daar al spijt van.
De kat nam het eten voorzichtig aan, maar niet alleen voor zichzelf: in een nabijgelegen verlaten schuur wachtten drie hongerige kittens. Ze bracht elk stukje naar hen toe, omdat hun leven belangrijker was dan het hare.
Die dag kwam de kat iets eerder dan normaal en begon klagend te miauwen, waarmee ze de aandacht van klanten trok. Een paar vaste bezoekers gooiden haar een worstje toe, en ze ving het vakkundig. Mensen keken vol genegenheid toe hoe ze, zonder het eten zelf op te eten, het meteen naar haar kittens bracht. Iedereen leek met de arme moeder mee te leven – op één persoon na.
Een oudere winkelbediende, die er onlangs was komen werken, was prikkelbaar en voortdurend ontevreden – ze vond dat zwerfdieren de uitstraling van de winkel verpestten en klanten afschrikten. Toen ze de kat zag terugkomen voor nog een portie eten, snoof ze alleen maar minachtend.
“Hier ben je weer?” siste ze door haar tanden.
En toen de kat dichterbij kwam, trapte de vrouw haar zonder na te denken. De kat slaakte een zielig gilletje en rende weg. Maar al snel had de winkelbediende spijt van haar daad.
De winkelbediende verwondde een zwerfkat, maar enkele minuten later had hij daar al spijt van.
