Op een begraafplaats gehuld in mist knielde Dante Moretti, peetvader die door iedereen werd gevreesd en gevreesd, voor het graf van zijn zoon. De man die nooit had gehuild, die een rijk had gebouwd op geweld en angst, snikte nu als een gebroken vader. De zevenjarige Luca zou drie maanden onder deze koude steen hebben gerust.
Wat Dante niet wist, was dat zijn zoon nog leefde. Verborgen. En dat hij elke seconde van deze pijn observeerde, drager van een geheim dat degenen die hun families hadden verraden kon vernietigen.
Dante liep alleen over het vochtige grind. Zijn zwarte pak, perfect op maat gemaakt, contrasteerde met zijn gezicht dat door verdriet was geteisterd. Zijn tatoeages, symbolen van macht, leken ineens belachelijk. In zijn hand hield hij een kleine miniatuurauto vast, een rode Ferrari — het laatste cadeau dat aan Luca werd gegeven.
Drie maanden eerder had een explosie een huis verwoest dat veilig had moeten zijn. Luca was daar verborgen, onder de bescherming van Marco, de rechterhand van Dante, zijn strijdmakker. De brandweerlieden hadden alleen verkoold puin, sneakers, een kindertas gevonden. Dante had nooit getwijfeld. Hij had zijn zoon begraven… en een deel van zichzelf.
Zijn vrouw, Elena, had hem allang verlaten, niet in staat deze wereld te verdragen. Luca was alles wat hij nog had.
Knielend voor het graf mompelde Dante tussen het snikken door:
« Ik zou alles geven, mijn zoon… absoluut alles… »
Een paar meter verderop, verborgen achter een eik, hield Luca zijn tranen tegen. Hij leefde, was uitgemergeld, doodsbang. Zijn vader vernietigd zien was een marteling. Hij wilde naar hem toe rennen, zich in zijn armen werpen, maar angst verlamde hem. Als ze erachter kwamen dat hij leefde, konden ze zijn vader doden.
Hij bleef roerloos. En begreep dat hij moest wachten.
