Een maand later verscheen er een kleine envelop in het café met mijn naam erop.
Binnenin zat een briefje: « Je vriendelijkheid heeft me geholpen om te staan. Nu is het mijn beurt. »
Bijgevoegd was een cadeaubon voor het café en een handgeschreven herinnering: « Vriendelijkheid reist. Soms duurt het gewoon de lange weg naar huis. »
Ik stopte de haarspeld weer in mijn zak – niet als een teken van geluk, maar als een herinnering dat kleine handelingen luider kunnen echoën dan we ooit verwachten.
