Het grootste deel van mijn jeugd en adolescentie leefde ik in de schaduw van mijn stieffamilie.
Mijn vader trouwde met Linda toen ik twaalf was. Vanaf het begin stonden haar dochters, Amanda en Becca, in het middelpunt van de belangstelling. Ik verdween naar de achtergrond, een bijzaak in mijn eigen huis.
Linda was nooit wreed, maar warmte was iets wat ze zelden gaf. Amanda en Becca domineerden de vakantiefestiviteiten, en telkens als ik probeerde mee te doen, stuurde ze me weg met beleefde onverschilligheid. Terwijl ze in de woonkamer lachten, was ik het stille meisje in de keuken, dat de afwas deed.
Tegen de tijd dat ik 18 werd, had ik mijn limiet bereikt.
Ik ging naar de universiteit, verbrak de banden met mijn stiefzussen en hield Linda op afstand.
Jaren gingen voorbij met stilte.
Ik creëerde een gelukkig leven met mijn man, David, en onze kinderen. Linda kwam maar af en toe in me op – tot de dag dat haar advocaat belde.
« Linda is vorige week overleden aan longkanker », vertelde hij me.
Het nieuws schokte me. Ik had niet eens door dat ze ziek was. Toen zei hij het deel dat me sprakeloos maakte.
« Ze heeft je haar vakantiehuis nagelaten. Het is $ 2.5 miljoen waard. En haar dochters ontvingen elk $ 5.000.
