Uit de opening ontsnapten meerdere grijze lichamen. Het waren ratten – enorme, met glanzende ogen. Ze schoten over de vloer, en de hond rende woedend achter hen aan.
Maar het ergste was van binnen. Toen de politieagent de bekleding verder opende, zag iedereen: in de holtes van de bank zat een echt nest.
Het krioelde van een hele familie – tientallen ratten, met pasgeboren jongen, hopen grijze lichamen die bewogen en piepten.
— „Hoe zijn ze daar gekomen?” fluisterde de man in de rolstoel, bleek wegtrekkend.
De hond blafte en probeerde de ratten te grijpen, maar de agent trok hem weg. Zelfs hij, die al veel had gezien, was geschokt door de omvang. De bank, waar het gezin jarenlang had gezeten, tv had gekeken en gasten had ontvangen, bleek een broeinest van levende nachtmerries te zijn.
De vrouw kon het niet meer aan – haar handen trilden en ze stond op het punt te schreeuwen:
— „We hebben DAAROP gezeten?!”
De politieagent knikte ernstig:
— „Ja. Maar nu gaan wij er mee aan de slag. Jullie huis is geen plek meer voor hen.”
Pas toen begreep het echtpaar dat de vreemde geluiden die ze wekenlang hadden gehoord helemaal geen verbeelding waren.
