Maar Marks uitdrukking veranderde. Zijn vrienden keken toe hoe hij zich spande. Iets in zijn trots brak.
Zonder waarschuwing, zonder een enkel woord , hief hij zijn hand op en sloeg haar in het gezicht.
Er viel een stilte in de kamer. Iemands vork bevroor in de lucht. Sarahs wang brandde, maar haar ogen bleven kalm – griezelig kalm.
Met volledige kalmte legde ze haar servet neer en zei zachtjes: « Excuse me even », voordat ze de tafel verliet.
Niemand wist wat hij mee zou nemen, maar iedereen voelde dat het alles zou veranderen.
Mark lachte ongemakkelijk toen de kamer stil werd en alle gasten niet wisten wat ze moesten doen of zeggen. Hij probeerde de situatie af te doen als een mislukte grap. « Ze is te gevoelig, » mompelde hij. Maar niemand lachte. De sfeer was bedrukt.
Sarah bleef even in de gang staan en ademde rustig, tot haar hartslag vertraagde. Ze zette zich schrap voor deze mogelijkheid – hoewel ze het nooit wilde. Het dossier dat ze aan het verzamelen was, lag verstopt in de lades van haar kantoor, gevuld met maandenlange stille waarheid. Ze haalde het tevoorschijn met een stilte die zo beheerst was dat het grensde aan angst.
Toen ze terugkwam in de eetkamer, hield ze niet alleen haar aktetas vast, maar ook haar telefoon. Haar wang was nog steeds rood, maar haar stem klonk kalm. « Ik denk dat het tijd wordt dat iedereen weet wat er aan de hand is, » zei ze.
Mark verstijfde. « Sarah, niet nu… »
“Dit is het exacte moment,” onderbrak ze hem.
Ze legde de map op tafel en opende hem. Er zaten hotelbonnetjes in, foto’s gemaakt door privédetectives en screenshots van flirterige sms’jes van klanten – van wie sommigen getrouwd waren. Sarah documenteerde alles, niet om het te vernietigen, maar om zichzelf te beschermen voor het geval ze ooit zou moeten vertrekken.
Een van Marks beste vrienden, Greg, boog zich naar hem toe en zuchtte luid. « Mark… zeg me dat dit nep is. »
Sarah keek Mark recht aan. « Vertel het ze, Mark. »
Marks gezicht verbleekte. Hij flapte er allerlei excuses uit – stress, werkdruk, misverstanden – maar de bewijzen spraken luider dan zijn stem. De gasten keken hem niet langer met bewondering aan, maar met medelijden en walging.
Toen gaf Sarah de genadeslag.
« De scheidingspapieren worden morgenvroeg ingediend, » zei ze kalm. « En wat dat huis betreft… » Ze tikte zachtjes op de eettafel. « Het staat nu op mijn naam. Je hebt de eigendomsoverdracht zes maanden geleden getekend. Een document dat je niet eens de moeite hebt genomen te lezen. »
Er klonk gezucht in de zaal.
Marks mond viel open. « Heb je me voor de gek gehouden? »
« Nee, » zei Sarah, terwijl ze hem in de ogen keek. « Je hebt er nooit genoeg om gegeven om het op te merken. »
Ze pakte haar spullen, terwijl de gasten haar in verbijsterde stilte aankeken.
« Het eten is klaar. »
En ze vertrok.
