Hannah realiseert zich dat haar oordeel misschien ook voortkomt uit frustratie. “Ik werk al zo lang, heb nooit iets cadeau gekregen. Misschien zit daar ook iets van teleurstelling. Maar ik wil ook gewoon weten of het eerlijk is.”
Toch weet ze ook dat ze niet het hele verhaal kent. “Misschien betaalt een familielid bij. Of kreeg hij het als cadeau. Of misschien is het toch niet zo luxe als het lijkt.”
Leven en laten leven?
De situatie van Hannah is herkenbaar voor veel Nederlanders. In een tijd waarin alles duurder wordt en er meer wordt gevraagd van burgers, kan het confronterend zijn om te zien dat iemand zonder baan er ogenschijnlijk warmpjes bijzit.
Maar het roept ook de vraag op: wie bepaalt wat mag als je leeft van een uitkering? En moeten we daar als samenleving begrip voor hebben, of juist kritischer naar kijken?
Begrip of frustratie
Voor Hannah blijft het gevoel dubbel. Ze gunt haar buurman best iets leuks, maar worstelt met het beeld. “Als je zegt dat je amper kunt rondkomen, en ondertussen in een bubbelbad ligt, dan is het lastig om daar geen mening over te hebben.”
Misschien, zegt ze, moeten we gewoon meer met elkaar praten. “Als hij eerlijk zegt hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, dan weet ik waar ik aan toe ben. Nu blijft het allemaal vaag.”
het zit dieper dan een jacuzzi
Dit verhaal gaat uiteindelijk niet over een bubbelbad, maar over vertrouwen. Over eerlijkheid. En over het gevoel van rechtvaardigheid. Als mensen het idee hebben dat het systeem niet klopt, raken ze gefrustreerd. En als er geen openheid is, groeit dat gevoel alleen maar.
Voor Hannah is de jacuzzi van haar buurman een aanleiding om na te denken over hoe we kijken naar elkaar, en naar wat we eerlijk vinden. “Misschien ben ik te kritisch. Maar misschien moeten we dit soort dingen ook gewoon durven bespreken.”
