Caleb knipperde met zijn ogen, maar knikte. « Ik begrijp het. »
Earl glimlachte vermoeid. « Goed. Want de wereld heeft geen behoefte aan meer vuisten. Ze heeft behoefte aan meer harten. »
Een jongeman met een baseballpet liep naar de tafel. « Dank u wel, meneer. » Zijn stem was trillerig maar geruststellend.
De gast kwam langzaam tot leven. Het geluid van kletterende borden, de jukebox die aanstond, en het gesprek werd hervat. De serveerster zette een verse kop koffie voor Earl neer. « Gratis. »
De Hell’s Angels gingen zitten en lachten zachtjes maar respectvol. Caleb zag zijn vader met nieuwe ogen: niet als een fragiele oude man, maar als de sterkste man die hij ooit had gekend.
Toen ze opstonden, stond het hele restaurant op. Buiten wachtte het gebrul van de motoren hen op. Earl stapte het zonlicht in, hief zijn gezicht op in de wind en fluisterde: « Respect zegeviert altijd. »
De weg strekte zich voor hen uit, breed en leeg. Vader en zoon liepen samen naar een wereld die had geleerd dat ware kracht in respect ligt.
