Mijn zus verdween tien jaar geleden. De ochtend na haar bruiloft was ze spoorloos. Haar kleren waren achtergebleven. Geen bericht, geen uitleg. Al haar telefoons stonden uit. We hebben overal gezocht, maar de politie vond niets. Haar man was er kapot van. Naarmate de tijd verstreek, vervaagde de hoop langzaam. Tien jaar gingen voorbij in stilte.
Een week geleden vond ik eindelijk de moed om haar spullen op zolder te doorzoeken. In een doos met het opschrift ‘spullen van de universiteit’ zag ik iets waardoor ik mijn adem inhield: een brief met mijn naam erop, geschreven in haar handschrift. Mijn handen trilden toen ik hem openvouwde, en op dat moment leken de jaren die ons scheidden te verdwijnen.
De brief was kort, maar elke regel was doordrenkt van emotie. Ze schreef dat ze van ons allemaal hield, maar dat ze overweldigd was door een angst die ze niet helemaal begreep: druk, verwachtingen en het gevoel dat ze de controle over haar eigen leven aan het verliezen was.
De bruiloft, legde ze uit, had haar niet bang gemaakt vanwege haar man, maar omdat ze daardoor besefte dat ze zichzelf niet meer herkende. In plaats van zich uit te spreken, vluchtte ze.
Ze vertelde niet waar ze heen was gegaan, alleen dat ze tijd en ruimte nodig had om zichzelf terug te vinden, en dat ze hoopte dat ik het ooit zou begrijpen. Terwijl ik dat tere papiertje vasthield, voelde ik opluchting, verdriet, verwarring en een vreemd gevoel van troost, wetende dat ze niet zonder medeleven was vertrokken.
In de dagen die volgden, begon ik anders naar mijn zus te kijken. Tijdens haar jeugd had ze altijd de verwachtingen van iedereen op zich genomen: ze was de betrouwbare, de sterke, degene op wie anderen vertrouwden.
Misschien heeft ze nooit geleerd om hulp te vragen wanneer ze die nodig had. Destijds zagen we niet de stille last die ze met zich meedroeg. Wat wij als een vreugdevolle bruiloft beschouwden, voelde voor haar misschien als een leven waar ze niet vrijwillig voor had gekozen.
