Debatten woedden op televisieschermen en aan de eettafel. Hoe kan de maatschappij snel reageren op basis van uiterlijk? Hoeveel onzichtbare helden leven er onder ons, die worden uitgekozen vanwege de aanwezigheid van mensen die anders zijn dan zij?
Steungroepen schaarden zich achter de vrouwen en eisten juridische bescherming voor zowel dakloze reizigers als veteranen. Er werd een inzamelingsactie gelanceerd, die al snel een aanzienlijk bedrag ophaalde om haar appartement veilig te houden tijdens haar zwangerschap. Vanuit het hele land stroomden aanbiedingen binnen voor werk, onderdak en ondersteuning, van mensen met een collectief schuldgevoel.
Een les gegrift in verlies
De luchtvaartmaatschappij bood haar excuses aan voor het incident, maar erkende geen verantwoordelijkheid. « Onze bemanning heeft besloten ons uit te zetten », stond er. Critici waren echter niet blij met de luchtvaartmaatschappij. Voor velen werd de tragedie van Vlucht 472 een spiegel, een definitieve gruweldaad van overhaaste oordelen en de gevaren van het vergeten van empathie.
Voor degenen die het meemaakten, was de herinnering veel diepgaander dan het uitbrengen van een persbericht. Ze zullen nooit de blik op haar gezicht vergeten toen ze vertrok. Ze zullen nooit de schreeuw vergeten van een vrouw die haar man verloor in rij 12. Ze zullen nooit de zielvolle stilte vergeten toen deze twee momenten in hun gedachten samenkwamen.
Epiloog – De vrouw die werd weggehaald
Een paar maanden later werd de vrouw – inmiddels moeder – begraven, nadat ze haar deel van de berichten had ontvangen. Haar baby kirde in haar voetsporen, symbolisch voor een nieuw begin.
Gevraagd of hij deze mensen haatte, schudde ze haar hoofd. « Haat is niet fundamenteel, » zei hij zachtjes. « Maar mijn verhaal kan mensen laten zien dat iedereen iets in zich draagt – iets wat je niet op het eerste gezicht kunt zien. Je weet maar nooit wie je ooit herkent. »
Haar woorden, eenvoudig maar gefragmenteerd, raakten me meer dan de kop die erop volgde.
Omdat het gebeurde.
Op 9.000 meter hoogte werd comfort meer gewaardeerd dan medeleven, uiterlijk meer dan menselijkheid. En het leven zal een mens bereiken.
In de praktijk maakte haar standvastigheid echter niet alleen een einde aan dat, maar ook aan een beweging die in het hele land ontstond: dat iedereen, ongeacht hoe ze eruitzien of waar ze ‘s nachts slapen, op één lijn zit.
En soms is juist de persoon die je wegduwt, degene die je bij je hebt wanneer de wereld begint af te brokkelen.
