Toen zei hij:
Dank je dat je haar hebt gered.
Ik wil je helpen.
Aleksej wilde weigeren.
Trots brandde in hem.
Maar Artyom keek hem eerlijk aan.
Niet als een “dakloze”, maar als iemand die in één moment meer had gedaan dan wie dan ook om hem heen.
Een maand later woonde Aleksej al in een eigen appartement.
Hij werkte bij Artyoms bouwbedrijf en begon zijn papieren te herstellen.
En Victoria stond erop hem te ontmoeten.
Toen ze Aleksej omhelsde, vulden haar ogen zich verraderlijk met tranen.
Als jij er niet was geweest, zou ik niet bestaan…
En nu leef ik weer.
En weet je, niet alleen vanwege de redding.
Maar vanwege wat ik zag: er zijn nog echte mensen in deze wereld.
Ze lopen verschillende paden.
Maar elk nieuwjaarsavond stuurden Victoria en Artyom Aleksej een kaart.
Met één woord: “Dank je.”
