Enkele minuten later arriveerden de hulpverleners. Ze tilden Maya snel maar voorzichtig op een brancard. Jonathan stond erop dat de kinderen mee in de ambulance reden, zonder acht te slaan op de opgetrokken wenkbrauwen van de hulpverleners. Voor een man die gewend was miljoenen te verplaatsen met één handtekening, voelde dit kwetsbare moment belangrijker dan welke deal dan ook.
In het ziekenhuis werkten de artsen snel. De diagnose kwam terug: ernstige uitputting, uitdroging en ondervoeding. Ze zou het overleven, maar het herstel zou tijd kosten – en stabiliteit.
Jonathan bleef in de wachtkamer met Eli en Grace. Hij kocht crackers en sap uit de automaat, brak het eten voorzichtig in kleine stukjes en veegde de kruimels van hun wangen terwijl ze aten. Voor het eerst in jaren voelde hij zich geaard – niet als magnaat, niet als zakenman, maar als een man die simpelweg twee kinderen hielp die hem nodig hadden.
Toen Maya uren later eindelijk haar ogen opende, was haar eerste woord een gefluister: « Mijn baby’s? »
Een verpleegster verzekerde haar dat ze veilig waren, en even later kwam Jonathan binnen – Eli’s kleine handje in het zijne, Grace tegen zijn schouder. Maya’s ogen vulden zich met tranen.
« Wie… ben jij? » vroeg ze met schorre stem.
« Mijn naam is Jonathan Pierce, » antwoordde hij zachtjes. « Ik heb je op straat gevonden. Je bent nu veilig. De dokters zeggen dat je zult herstellen. »
Schaamte en dankbaarheid streden in haar uitdrukking. « Dank je, » fluisterde ze. « Ik had niet verwacht dat iemand zou stoppen. »
De volgende dagen kwam Jonathan vaak langs. Hij sprak met artsen, bracht speelgoed voor de tweeling en zorgde ervoor dat ze nooit alleen waren. Maya opende zich langzaam, maar altijd met waardigheid. Ze gaf toe dat ze geen familie had, geen vangnet. De opvangcentra zaten vol, de banen waren verdwenen en haar overlevingskansen werden met de dag kleiner.
Jonathan luisterde zwijgend en geschokt. Zijn eigen leven was een aaneenschakeling van risico’s geweest – investeringen, fusies, gewonnen en verloren fortuinen. Maar haar risico’s waren van een andere aard: het risico van honger, van slapen op koud beton, van niet weten of haar kinderen nog een dag zouden overleven.
