De hele lobby verstijfde. Het bleek de jonge manager van het hotel te zijn – degene die de receptioniste en al het personeel respecteerden.
De manager draaide zich naar de receptioniste, zijn gezicht plotseling streng.
« Dit is mijn weldoener. Als deze man mijn vader in het verleden geen geld had geleend, zou ons gezin er nooit bovenop zijn gekomen. En dit hotel zou niet bestaan. Beschouw hem vanaf nu, wanneer hij ook komt, als onze belangrijkste gast. »
De receptioniste werd bleek en stamelde:
“Ik… ik wist niet…”
De boer glimlachte slechts en wuifde met zijn hand.
« Het is oké, we maken allemaal wel eens fouten. Ik hoop alleen dat je in de toekomst mensen niet meer beoordeelt op hun kleding of hun bescheiden uiterlijk. »
De directeur vouwde zijn handen samen:
« Deze schuld zal ik nooit vergeten. »
Bij deze woorden hield de hele zaal de adem in. Tot ieders verbazing kwam de waarheid aan het licht. De eenvoudige boer, die enkele minuten eerder nog was verguisd, was in werkelijkheid de weldoener achter het daverende succes van de directeur.
De receptioniste boog haar hoofd en er welden tranen in haar ogen op. Ze schaamde zich voor haar trots en vooroordelen. Diep vanbinnen had ze er spijt van dat ze een man op zijn uiterlijk had beoordeeld.
