Lila had van de dorpelingen gefluister over Brutus gehoord – het beest, de vervloekte hond, het monster van de velden. Maar ze geloofde niet in monsters.
Op een ochtend, terwijl ze met haar wandelstok aan de rand van het dorp liep, hoorde ze een lage, zware ademhaling en een zacht gejank. Ze bleef staan. Daar was het weer – een geluid, niet bedreigend, maar… moe. Van de pijn.
Ze volgde het, voorzichtige stap voor stap, tot haar wandelstok tegen iets warms en harigs tikte. Brutus bewoog niet. Hij lag daar gewoon, hijgend, zijn been vast in een draadklem.
Lila knielde zonder angst neer. Haar kleine handjes strekten zich zachtjes uit en borstelden zijn vuile vacht.
« Je bent gewond, » fluisterde ze. « Je bent geen monster. Je bent gewoon bang, toch? »
Brutus gromde zachtjes, maar knapte niet. Hij was in de war. Waarom schreeuwde of rende ze niet?
Lila begon de draad te ontwarren. Het sneed in haar vingers, maar ze stopte niet. « Ik ben Lila, » zei ze zachtjes. « En ik ben niet bang voor jou. »
Ter illustratie.
Voor het eerst in jaren liet Brutus zich niet aanraken.
Toen ze hem losliet, strompelde hij weg – maar niet ver. Hij draaide zich om en keek om. Ze kon het niet zien, maar hij staarde haar een hele tijd aan.
De volgende dag kwam Brutus terug.
