Regen viel die avond in zware lakens en doordrenkte de kronkelende wegen van Maple Hollow totdat ze eruitzagen als rivieren van modderig glas.
Daniel Harper trok zijn jas strakker om zich heen terwijl hij zijn zevenjarige zoon, Leo, naar hun kleine huurhuis aan de rand van de stad leidde. Het leven had hem geen gemakkelijke hand gegeven.
Sinds hij twee jaar eerder zijn vrouw had verloren, had Daniel inkomsten uit twee deeltijdbanen bij elkaar gezocht en er alles aan gedaan om het leven van Leo stabiel te houden. Maar die nacht wachtte hem iets onvoorspelbaars – iets dat stilletjes de loop van zijn leven zou veranderen.
Net toen hij zijn hand uitstak om hun deur op slot te doen, zag Daniël twee figuren bij de poort. Twee tienermeisjes van een jaar of zestien stonden onder een flikkerende straatlantaarn, doorweekt en bevend. Ze waren identiek, duidelijk een tweeling.
‘Pardon, meneer,’ zei een van hen met trillende stem.
« Wij… We zijn verdwaald. De bus zette ons af ver van waar we moesten zijn, en we kunnen niemand zover krijgen om zijn deur open te doen. Kunnen we gewoon een tijdje op een warme plek blijven? »
