De schouders van de jongen spanden zich. Hij sloeg zijn blik neer en probeerde achteruit te kijken, alsof zijn moed niets betekende.
Sienna’s pols bonsde. Hoe konden ze die niet zien? Hoe konden ze de jongen die net twee levens had gered – dat van haar en dat van haar ongeboren kind – kleineren?
Ze pakte zijn hand. « Wacht, » fluisterde ze met trillende stem. « Je hebt ons gered. Dank je wel… uit de grond van mijn hart. »
De jongen knipperde met zijn ogen, verrast door haar oprechtheid. Weinig mensen hadden ooit zo tegen hem gesproken.
Uitnodiging
Sienna kon hem niet zomaar laten gaan. Dankbaarheid vereiste meer dan alleen woorden. Ze nodigde hem bij haar thuis uit voor een warme maaltijd.
Aanvankelijk weigerde hij, mompelend dat hij zich niet wilde opdringen. Maar haar volharding – en de vriendelijkheid in haar ogen – verzachtten hem. Honger en vertrouwen wonnen. Hij volgde haar naar huis.
Terwijl hij aan tafel zat en gerechten proefde die hij zelden zag, vertelde hij op verlegen toon zijn verhaal.
« Mijn familie… we zitten in de problemen, » zei hij zachtjes. « Papa en mama nemen elke klus aan die ze kunnen krijgen, maar mensen beoordelen ons al voordat ze ons kennen. Werk is moeilijk te vinden. En nu… verwoesten ze onze buurt. Families zoals de mijne kunnen nergens heen. Het geld dat ze bieden is niet genoeg voor een nieuwe start. Ze zeggen dat het allemaal komt door een miljardair die het land wil. »
De huiveringwekkende waarheid
