Hij kreeg een gevangenisstraf. Het geld bleef, maar de macht verdween.
‘Ik ben niet boos,’ zei Safiya tegen Ahmed.
‘Ik wil gewoon nooit meer terug naar die plek waar je je niets waard voelt. Ik handel niet uit wraak, maar uit liefde. Voor mezelf, voor mijn zoon en voor de vrouwen die nog steeds hun eigen strijd voeren.’
Mahmud groeide op. Hij werd psycholoog en vervolgens advocaat, gespecialiseerd in vrouwenrechten. Maar bovenal werd hij iemand om trots op te zijn.
Op een avond stond Safiya met een kopje in haar handen bij de ingang van het café. Ze sloot haar ogen en fluisterde:
— “Dank U, Allah. Ik dacht dat ik voor altijd gebroken zou blijven. Maar U hebt mijn wond in licht veranderd. En nu deel ik dat licht met anderen.”
Uitsluitend ter illustratie.
Twintig jaar later
Het huis was oud maar warm. In de keuken klonk het gelach van de kinderen.
— “Papa, papa! Heeft oma echt als serveerster gewerkt?”
Mahmud glimlachte en veegde zijn handen af aan een handdoek.
— “Ja, mijn lieve sterretjes. Maar ze was niet zomaar een serveerster. Ze werd een symbool van kracht. Eerst voor één vrouw, toen voor tien… en toen voor honderden.”
— “Heeft iemand haar ooit pijn gedaan?”
— “Ja. Een machtige man vernederde haar terwijl ze zwanger van mij was. Hij zag niets anders dan zwakte in haar. Maar hij wist niet dat diezelfde vrouw op een dag de steunpilaar voor anderen zou worden.”
De meisjes renden naar Safiya toe en omhelsden haar stevig.
— “Oma, heb je een sprookje verzonnen?”
Ze glimlachte.
— « Nee, lieverd. Dit is geen sprookje. Dit is mijn verhaal. »
Uitsluitend ter illustratie.
— « We zullen aardig zijn! Dat beloven we! » zei een van de kleindochters.
Safiya sloot haar ogen.
Vrede, liefde en dankbaarheid vulden het huis.
