De middagzon wierp lange schaduwen over Maple Street toen agent José López uit zijn patrouillewagen stapte. Zijn hart bonsde van bezorgdheid toen hij de samenvatting van het telefoontje van de centralist hoorde. Toen hij het bescheiden eengezinshuis naderde, zag hij de afgebladerde verf en het overwoekerde gazon, tekenen van een gezin dat moeite had om bij te benen.
Hij klopte zachtjes op de deur en luisterde aandachtig of er binnen iets bewoog. Even later ging de deur krakend open en verscheen er een kleine, tengere figuur. Liliana stond daar, haar ogen wijd open van angst en opluchting. Haar oversized T-shirt hing losjes, waardoor haar gezwollen buik extra benadrukt werd.
« Hoi, Liliana, » zei José zachtjes, terwijl hij op haar knielde. « Ik ben hier om ervoor te zorgen dat het goed met je gaat. »
Het kleine meisje knikte, terwijl ze een versleten teddybeer vasthield. « Mijn buik doet zo’n pijn, » fluisterde ze met tranen in haar ogen.
« Laten we je even laten nakijken, oké? » stelde José haar gerust, terwijl hij haar voorzichtig naar de veranda leidde. « De ambulance is onderweg. »
Binnen was het stil in huis, op het zachte gezoem van een tv die nog steeds tekenfilms afspeelde na. Liliana’s moeder lag bewusteloos en bewegingloos op de bank, haar gezicht bleek en vertrokken. José’s hart deed pijn bij de aanblik, maar hij concentreerde zich op Liliana, die onmiddellijke aandacht nodig had.
Enkele minuten later arriveerden de ambulancebroeders en werd Liliana snel onderzocht en naar het ziekenhuis gebracht. Toen ze vertrokken, rook José een vreemde geur in de lucht, een geur die moeilijk te plaatsen was, maar wel verontrustend. Hij maakte een aantekening om dit te melden aan de rechercheurs die binnenkort het huis zouden doorzoeken.
