Tomás was dankbaar, zij het gedesoriënteerd. Hij wist niet of het toeval was of dat Marina echt iets bijzonders had. Soms stond hij in de deuropening en keek toe hoe ze met hem praatte, hoe ze lichtjes haar hand op zijn schouder legde, hoe ze glimlachte. Er was niets opdringerigs aan haar, geen geflirt – integendeel, ze straalde een kalmte uit die niet te negeren was.
Een 7-jarige jongen in een rolstoel probeerde zijn tranen te bedwingen terwijl zijn stiefmoeder hem genadeloos vernederde.
Op een avond tijdens het eten merkte Tomás dat Leo maar niet ophield met Marina over een videogame te praten. Ze luisterde aandachtig, hoewel ze er duidelijk niet veel van begreep. Tomás bleef stil en observeerde hen slechts. Leo nodigde haar uit om de volgende dag met hen te komen eten. Marina was verrast, maar stemde toe. Die nacht viel Tomás voor het eerst in lange tijd in slaap met een nieuw gevoel.
Er was nog geen sprake van geluk, maar ook niet van verdriet.
