« Nee, » zei ze, terwijl ze zich terugtrok. « Je hebt hem weer veilig gemaakt. »
Terwijl ze wegliep, terug naar haar huiswerk en haar mooie toekomst, keek ik naar haar slaapkamerdeur. Meneer Rab zat daar op de plank, met zijn ene oog naar de gang gericht.
Hij was niet zomaar een speeltje. Hij was een kluis. Hij was een lokaas. Maar bovenal was hij de laatste, wanhopige belofte van een moeder die werd nagekomen.
Ik zal het gevaar verbergen. Ik zal de klap opvangen. Houd je maar goed vast, lieverd, en laat niet los.
En dat had ze niet gedaan. Ze had zich vastgehouden tot de storm voorbij was, tot het gewicht van haar schouders was gevallen, tot ze licht genoeg was om te vliegen.
