Mijn naam is Lina. Ik ben twintig jaar oud, een laatstejaars met als hoofdvak design, en mensen vertellen me vaak dat ik ouder lijk dan mijn leeftijd.
Misschien komt het omdat ik ben opgegroeid met alleen mijn moeder – sterk, veerkrachtig en onwrikbaar. Mijn vader is vroeg overleden en ze is nooit hertrouwd. Ze werkte eindeloos om me in haar eentje op te voeden.
Tijdens een vrijwilligersprogramma in Guadalajara ontmoette ik Santiago, de logistiek coördinator. Hij was meer dan twintig jaar ouder dan ik – zachtaardig, kalm en iemand wiens woorden een diepgang hadden die ik niet gewend was. In het begin respecteerde ik hem gewoon als collega, maar geleidelijk aan veranderde mijn hartslag wanneer ik hem hoorde spreken.
Santiago had zijn eigen stormen doorstaan. Hij had een vaste carrière, een gebroken huwelijk achter de rug en geen kinderen. Hij sprak zelden over zijn verleden, maar zei alleen:
« Ik heb iets dierbaars verloren. Nu wil ik gewoon eerlijk leven. »
Onze relatie ontvouwde zich langzaam – rustig, oprecht, zonder chaos. Hij behandelde me met geduld en tederheid, alsof ik iets delicaats was dat hij wilde beschermen. Mensen fluisterden, zich afvragend waarom een twintigjarig meisje zou vallen voor een man die twee decennia ouder was, maar het kon me niet schelen. Bij hem voelde ik me veilig.
One day, he told me,
“I want to meet your mother. I don’t want us to hide anymore.”
