Maar wie? En waarom?
Ik wilde Lily op dat moment confronteren en om antwoorden vragen.
Maar iets hield me tegen.
Ik kon het niet doen, nog niet.
Op het briefje stond dat we elkaar zouden ontmoeten op de laatste maandag van september, over twee dagen.
Ik moest weten wie er achter deze situatie zat.
Twee dagen later zat ik in de auto, terwijl ik naar de school keek.
Ik haatte dit; mijn dochter volgen als een detective, maar ik had geen keuze.
Ik moest erachter komen wat er aan de hand was.
Ik zag hoe Lily langzaam naar het hek achter de school liep, met gespannen schouders, alsof ze wist dat er iets niet klopte.
En toen zag ik hem: een lange man, een beetje gebogen, staand naast het hek.
Het duurde een seconde, maar toen ik besefte wie het was, stolde mijn bloed.
Jeff.
Een man die ik kende van het werk.
Hij was altijd stil en teruggetrokken geweest, maar ik had er nooit veel aandacht aan besteed.
Tot nu.
Lily aarzelde even voordat ze naar hem toeliep.
Ik draaide het raampje een beetje omlaag, net genoeg om hun stemmen te kunnen horen.
“Je bent gekomen,” zei Jeff met een lage en bijna te kalme stem.
“Ik was er niet zeker van dat je zou komen.”
Lily zei niets, maar ik zag hoe ze zenuwachtig aan de bandjes van haar rugzak frunnikte.
Ze was nerveus.
Ik kon het voelen, zelfs van waar ik zat.
“Ik weet dat het veel is om te verwerken,” ging Jeff verder, met een stem zo zachtaardig dat ik er kippenvel van kreeg.
“Maar je moeder wilde dat je de waarheid wist.
Ze wilde je geen pijn doen.
Of… hem.”
Ik kon daar niet langer blijven.
Ik deed het portier van de auto open en liep op hen af, met een hart dat zo hard bonsde dat ik dacht dat het zou ontploffen.
“Wat is hier in godsnaam aan de hand?”
Jeff deinsde achteruit, zijn gezicht vertrok een seconde voor hij zich herstelde.
“Trent.
Ik had gehoopt dat we erover konden praten.”
“Praten?”
Mijn stem beefde van woede.
“Denk je dat je zomaar kunt opduiken en mijn dochter vertellen dat jij haar vader bent?”
Jeff wierp een blik op Lily, die er verwarder uitzag dan ooit, en keek toen weer naar mij.
“Ze verdient het om het te weten.
Kate en ik… we hadden iets.
Lily is mijn dochter.”
Ik kon niet geloven wat ik hoorde.
Mijn handen balden zich tot vuisten, mijn hele lichaam trilde van ongeloof.
“Nee.
Je liegt.
Kate zou me dit nooit aandoen.
Ze zou zoiets nooit voor me verbergen.”
“Ze wilde je geen pijn doen, Trent.”
Jeffs stem was zo kalm, zo zeker van zichzelf.
“Ze dacht dat dit beter was.”
Ik draaide me naar Lily, mijn hart brak bij de uitdrukking op haar gezicht: grote, angstige ogen.
“Lily, luister niet naar hem.
Hij liegt.”
Lily’s stem was amper een fluistering, maar ze sneed door me heen als een mes.
“Is het waar?
Papa… is het waar?”
Ik zakte op mijn knieën voor haar neer, met mijn handen op haar armen.
“Het maakt niet uit wat iemand zegt.
Ik ben jouw vader.
Ik was er elke dag van jouw leven.
Dat maakt mij jouw vader.
Niets anders.”
Ze zei niets, keek me alleen maar aan, trillend.
Ik voelde hoe ze onder mijn handen beefde en het deed pijn om haar zo te zien.
Ik draaide me weer naar Jeff, en mijn woede barstte opnieuw los.
“Ga hier weg.”
Jeff zuchtte, en leek bijna verdrietig.
“Ik weet dat het moeilijk is, maar ik ga nergens heen.
Ze verdient het om de waarheid te kennen.”
“Jij bent haar vader niet,” gromde ik, mijn woede nauwelijks in toom houdend.
“En dat zul je ook nooit zijn.”
Jeff keek me nog één keer aan, met een blik vol medelijden, en draaide zich toen om en liep weg.
Ik wilde hem achterna gaan, om antwoorden vragen, maar Lily’s snik hield me tegen.
Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar zo stevig vast als ik kon.
Ik zou niemand haar pijn laten doen.
Nooit.
Die nacht lag ik in bed, starend naar het plafond, mijn hoofd vol gedachten die ik niet wilde hebben.
Zou het waar kunnen zijn?
Had Kate echt iets zo belangrijks voor me verborgen?
