« Andreas, dat hoeft niet. Het verleden verandert niet. Je kunt er alleen mee leren leven. Dat heb ik al geleerd. »
« Heb je iemand? » vroeg hij na een moment van stilte.
« Ja, » antwoordde ze, na even nagedacht te hebben. « Ikzelf. »
Ze draaide zich om en vertrok. Haar buurvrouw stond buiten te wachten met een klein meisje met bruin haar en groene ogen. Clara boog zich voorover en het meisje wierp zich in haar armen.
— Mam! Ben je klaar met werken?
« Ja, lieverd, » zei ze, terwijl ze haar voorhoofd kuste. « Ik ben klaar. »
Andreas stond in de deuropening en keek hen na. Hij hoorde het lachen van het kind en zijn ogen vulden zich met tranen. Hij wist dat het licht dat hij ooit had gedoofd, nu helderder scheen dan ooit.
Clara draaide zich even om, niet om hem aan te kijken, maar om afscheid te nemen van de schaduw van het verleden. Toen nam ze haar dochter in haar armen en liep verder, de zon tegemoet, het leven tegemoet dat uiteindelijk alleen aan haar toebehoorde.
