Danielle Owens had nooit gedacht dat haar leven in één nacht op zijn kop zou staan. Op 33-jarige leeftijd was ze geen onbekende met tegenslag: ze was gestopt met studeren, had een rommelige scheiding overleefd en werkte slopende nachtdiensten als schoonmaker bij een gerechtsgebouw om rond te komen. Maar ondanks alle tegenslagen bleef Danielles hart openstaan, en het was dat medeleven dat haar ertoe bracht een flyer van haar plaatselijke kliniek te beantwoorden: « Word draagmoeder. Help een gezin groeien. »
Het stel waaraan ze gekoppeld was, Eric en Melissa Langford, leken de perfecte aanstaande ouders. Rijk, beleefd en enthousiast, de Langfords waren alles wat Danielle niet was: blank, getrouwd en levend in een wereld vol privileges. Maar dat leek in het begin allemaal niet uit te maken. Het bureau regelde de contracten, stelde Danielle gerust over haar rechten en het proces, en de Langfords zelf waren overladen met dankbaarheid. Melissa huilde tijdens hun eerste Zoom-gesprek; Eric beloofde contact te houden gedurende de hele zwangerschap. Ze stuurden Danielle cadeaus, huurden een persoonlijk verpleegkundige in en betaalden zelfs voor prenatale yoga. « Wat je maar prettig vindt, » appte Melissa. « We zijn zo dankbaar. »
Danielle geloofde hen. De eerste maanden waren emotioneel belastend, maar soepel. Met 10 weken zwangerschap hoorde Danielle dat ze een tweeling droeg. De Langfords waren dolblij en stuurden haar na de 20-wekenecho een zilveren ketting met twee kleine voetjes. Danielle wist dat ze zich niet moest hechten, maar hoe kon dat ook anders? Ze zong ‘s nachts voor de baby’s, glimlachte als ze schopten en voelde dat hun band met de dag sterker werd.
Haar zus waarschuwde haar: « Word niet verliefd, ze zijn niet van jou. » Danielle legde alleen een hand op haar groeiende buik en fluisterde: « Ik weet het. »
Alles veranderde twee weken voor haar uitgerekende datum. Danielle kreeg onverwacht weeën en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Haar hart bonsde toen ze de Langfords probeerde te bereiken. Ze draaide het nummer dat ze van het bureau had gekregen, maar kreeg meteen de voicemail – keer op keer. Toch zei ze tegen de verpleegsters: « De ouders zijn onderweg. Piep ze alsjeblieft op. Ze komen eraan. »
Maar Danielle beviel alleen. Geen Melissa die haar hand vasthield, geen Eric die nerveus buiten heen en weer liep. Alleen het gezoem van de ziekenhuisapparatuur en de kalme stem van dokter Feldman die haar door de pijn heen loodste. Om 4:18 uur werd een gezonde baby geboren. Twee minuten later volgde zijn broertje. Ze waren allebei gezond, allebei prachtig. Danielle hield ze even vast voordat de verpleegsters hen weghaalden.
Uitgeput slaagde Danielle erin te vragen: « Zijn de ouders er al? » De verpleegster schudde haar hoofd. « Nog geen bericht van hen, maar we blijven proberen. » Naarmate de uren verstreken, werd het ziekenhuispersoneel stil. Sommige verpleegsters ontweken haar blik. Uiteindelijk kwam dokter Feldman haar kamer binnen en deed zachtjes de deur dicht.
« Er is iets wat je moet weten, » zei hij zachtjes. « De Langfords nemen niet op. We hebben elk nummer geprobeerd. De CIA heeft ook niets van hen gehoord. »
Danielle knipperde ongelovig met haar ogen. « Wat bedoel je? »
