De zomerzon brandde op het asfalt alsof ze haar vastberadenheid wilde wegbranden, maar Emily Carter merkte er nauwelijks iets van. Haar armen deden pijn van het dicht tegen Liam aanhouden; haar koffer schuurde tegen haar been. Ze hoorde Marks woorden nog steeds in haar oren nagalmen: « Jullie arme parasieten. Eens kijken hoe lang jullie het zonder mij volhouden. »
Zweet vermengde zich met tranen terwijl ze de oprit af sjokte, Liam haar vingertje vastgeklemd met een klein, vertrouwend handje. De sproeiers van de buren sproeiden over de stoep en creëerden regenboogbogen die ze niet eens zag. Ze bleef gewoon doorlopen, elke stap zwaarder dan de vorige.
Die nacht vonden ze onderdak in een goedkoop motel aan de rand van de stad. De airconditioning ratelde en piepte alsof hij elk moment kon uitvallen. Emily telde de 200 dollar die ze in het geheim had weten te sparen, verstopt in een klein zakje onder haar blouse. Het was niet veel, maar het was een begin.
‘Ik beloof het je, Liam,’ fluisterde ze terwijl hij naast haar sliep, ‘mama zal voor ons zorgen. Het komt allemaal goed.’
De volgende ochtend struinde ze de straten af op zoek naar hulp. Via een plaatselijk vrouwenopvanghuis vond ze een klein appartement – bescheiden, nauwelijks groter dan hun motelkamer, maar het was van hen. Voor het eerst in dagen stond ze zichzelf toe een toekomst voor te stellen. Een toekomst waarin niemand haar zomaar kon weggooien alsof ze niets waard was.
Emily nam een baantje als receptioniste aan bij een kleine kliniek. De lange werkdagen en het lage loon waren nauwelijks genoeg om de huur, boodschappen en Liams behoeften te bekostigen. ‘s Avonds, als het stil was in het appartement, opende ze een oude laptop die ze van huis had meegenomen. Gratis online cursussen in digitale marketing werden haar geheime wapen. Ze studeerde tot diep in de nacht, met pijnlijke vingers en brandende ogen, maar elke les voelde als een stapje dichterbij om Mark ongelijk te bewijzen.
De ironie ontging haar niet: de man die had beweerd dat ze niet zonder hem kon overleven, had onbewust haar vastberadenheid alleen maar aangewakkerd.
Een week later keek ze in haar inbox en verstijfde. Er verscheen een e-mail van een marketingbureau waar ze had gesolliciteerd – zonder ook maar een reactie te verwachten. « We willen graag een sollicitatiegesprek inplannen… »
Haar hart bonkte in haar keel. Zou dit de eerste echte kans zijn om haar leven te veranderen? Dezelfde man die haar had vernederd, haar eruit had gegooid en haar onafhankelijkheid had bespot, had haar zojuist de perfecte motivatie gegeven om in actie te komen.
