Wat als deze kus het ultieme bewijs van liefde was?
Deze kus is paradoxaal. Ze hoort noch bij het begin, noch bij het einde. Ze zweeft tussen twee werelden: die van wat geweest is en die van wat niet meer zal zijn. Ze vraagt niets, ze geeft alles. Misschien is dit diep vanbinnen wel de puurste liefde: de liefde die zich niet inhoudt, maar het geluk van de ander wenst, zelfs van een afstand.
Dus ja, een kus op het voorhoofd is nooit triviaal. Het is een stille verklaring, een zacht afscheid, maar diep beladen met emotie .
Let op: achter dit kleine gebaar schuilt vaak oprechte genegenheid.
