De laatste brief

De winter viel stilletjes in Pine Hollow. De schommelstoel op Margarets veranda begon te rijpen, het huis was nog steeds donker en stil. De meeste mensen hadden het niet meer over haar, ervan overtuigd dat het mysterie nooit opgelost zou worden.

Toen ontving het kantoor van de sheriff op een ochtend een blanco envelop zonder afzender. Er zat één pagina in, geschreven in Margarets trillende handschrift.

« Aan degenen die zich zorgen om me maakten, »  begon het,  « weet dat ik niet bang was. Mijn kind was geen vloek, maar een geschenk dat ik nooit had mogen begrijpen. Daniel wilde me alleen maar beschermen. Tegen de tijd dat je dit leest, zijn we ver weg en leven we in vrede. Laat de wereld alsjeblieft geloven wat ze moet geloven. Voor ons is dit niet het einde, maar het begin. »

De brief was niet ondertekend, maar onderaan stond een kleine tekening van een wieg met een klein hartje erin.

Vrede of Mysterie

Niemand heeft Margaret of Daniel ooit nog gezien. Sommigen geloofden dat ze hun toevlucht hadden gezocht in een andere stad, waar ze hun kind rustig, weg van de wereld, hadden opgevoed. Anderen hielden vol dat de brief een hoax was, niets meer dan een extra laag in het vreemde verhaal.

Maar voor degenen die het echo-scherm zagen gloeien met een hartslag die nooit mogelijk had mogen zijn, bleef de herinnering.

En soms, laat in de avond, fluisteren mensen in Pine Hollow nog steeds over de grootmoeder die een wonder bewerkstelligde, en de jongeman die samen met haar het onbekende tegemoet ging.