Onder het bed lag een kleine houten kist, ingewikkeld gesneden in delicate patronen. Het was stoffig, alsof het daar al heel lang lag, wachtend tot ik het zou vinden. Mijn hart bonsde luid in mijn borst toen ik naar de doos reikte. Ik aarzelde even, onzeker over wat ik erin zou vinden.
Met trillende vingers opende ik het deksel. Binnen stonden verschillende netjes gerangschikte objecten. Het eerste dat mijn aandacht trok, was een stapel brieven die met een lint waren vastgebonden. Het schrift op de enveloppen was ongetwijfeld van mijn dochter. Met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid nam ik de brieven en begon te lezen.
