Onder het bed lag een kleine houten kist, ingewikkeld gesneden in delicate patronen. Het was stoffig, alsof het daar al heel lang lag, wachtend tot ik het zou vinden. Mijn hart bonsde luid in mijn borst toen ik naar de doos reikte. Ik aarzelde even, onzeker over wat ik erin zou vinden.
Met trillende vingers opende ik het deksel. Binnen stonden verschillende netjes gerangschikte objecten. Het eerste dat mijn aandacht trok, was een stapel brieven die met een lint waren vastgebonden. Het schrift op de enveloppen was ongetwijfeld van mijn dochter. Met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid nam ik de brieven en begon te lezen.
Elke brief was gericht aan mij en mijn man, met details over aspecten van haar leven waar we niets van wisten. Ze schreef over haar moeilijkheden op school, het pesten van haar klasgenoten en hoe ze zich overweldigd voelde door de verwachtingen die aan haar werden gesteld. Ze vertelde over haar dromen en ambities, en hoe ze vaak het gevoel had dat ze in een wereld leefde die haar niet begreep.
