Het graf van zijn moeder gloeide voor zijn ogen in een zacht, bijna dromerig licht. Het leek omgeven door weelderige begroeiing en een lichte wind. Toen hoorde hij een geruststellend gezoem, een ademhaling. Hij voelde een rilling door zich heen gaan. Zonder te weten waarom, voelde hij een geruststellende aanwezigheid naast zich.
Alles veranderde op dat moment.
Eindelijk besefte hij dat hij zonder angst afscheid kon nemen. Een onverwachte kalmte verving de pijn van het afscheid. Zijn hart werd lichter, hij stond langzaam op. Die ochtend accepteerde de man het feit dat het leven doorgaat, zelfs na het overlijden van een geliefde, en dat liefde onsterfelijk is.
De verbazing van de omstanders die dit tafereel hadden gezien, was duidelijk zichtbaar. Sommigen waren verbijsterd, anderen barstten in tranen uit. Al snel hoorde de gemeenschap het verhaal van deze man die had besloten vast te houden aan zijn principes. Velen waren erdoor geraakt, en het diende als een herinnering dat de banden van het hart eeuwig zijn.
Deze man laat zien dat ware liefde de moeilijkste obstakels overwint. Zijn gebaar, aanvankelijk verkeerd begrepen, illustreert de kracht van een verbintenis die het leven overstijgt. Zijn dagelijkse aanwezigheid bij het graf getuigt van een zeldzame emotionele kracht, een stille belofte aan degene van wie hij nooit is opgehouden te houden.
