Een liefde die stiltes overstijgt
Het verhaal lijkt misschien triest, maar dat is het niet. Want door te weigeren dat ziekte hun relatie overneemt, herstelt deze man de volle betekenis van het woord liefde . Het is een stille les die het verpleeghuispersoneel begrijpt, bewonderend en ontroerd door dit betekenisvolle ritueel.
« Waarom breng je haar nog steeds ontbijt als ze je niet meer herkent? », vroeg een verpleegster zich op een dag af. Ze was ontroerd door haar consequente aanpak.
Hij glimlacht zachtjes. Zijn blik dwaalt even af en keert dan terug, helder en stralend:
« Omdat ik mij haar herinner. »
Als herinneringen vervagen, blijven beloften bestaan
Wat dit verhaal ons influistert, is dat ware liefde niet afhankelijk is van herkenning of gebaren die in het heden worden gedeeld. Ze kan zelfs in stilte bestaan, zelfs wanneer het geheugen haar in de steek laat. Ze wordt actie, intentie, trouw.
Ze is het vergeten. Maar hij herinnert zich de beloftes die ze uitwisselden. Het gelach van hun jeugd, de ochtenden samen, de gedeelde plannen en de kleine dingen. Hij blijft van haar houden om alles wat ze was, om alles wat ze heeft meegemaakt. En bovenal om wie ze nog steeds is, ondanks haar ziekte.
