De zeelieden ontdekten een enorme groene metalen bol midden op de oceaan: toen ze hem uit het water haalden, waren ze geschokt toen ze begrepen wat het was 😨😲
De zee was die dag kalm. De zon weerspiegelde op het water en het schip gleed rustig over het gladde oppervlak. De bemanning verwachtte een gewone dienst, tot er plotseling iets vreemds aan de horizon verscheen.
Uit de diepte van de oceaan rees een gigantische groene bol op. Hij leek van metaal, maar was tegelijk onwaarschijnlijk glad en perfect rond van vorm.
Eerst dachten de zeelieden dat het een boei was, of een deel van een onderzoeksapparaat dat tijdens een storm verloren was gegaan. Maar hoe dichter ze naderden, hoe sterker het gevoel van onrust werd.
— Is dat… een mijn? — fluisterde een van de matrozen terwijl hij zich aan de reling vasthield.
De kapitein hief zijn verrekijker, keek lange tijd aandachtig en fronste toen zijn wenkbrauwen. Op het oppervlak van de bol waren vreemde uitsteeksels te zien — kleine knobbeltjes of reliëfpunten. Geen enkel instrument ving radiosignalen op, wat de spanning alleen maar vergrootte.
De bemanning bereidde zich voor op het ergste. Er viel een stilte aan dek. Iedereen keek elkaar aan — en hoopte dat het gewoon afval was, en niets geheims.
Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze bevestigingen aan de zijkanten en lichte uitsteeksels. Een van de matrozen durfde met een haak tegen het oppervlak te tikken. Een doffe, metalen klank weerklonk — er zat iets in.
De zeelieden waren geschokt toen ze ontdekten wat het werkelijk was 😲
Later bleek dat het een fragment was van experimentele oceanografische apparatuur. Zulke bollen worden gebruikt om zeestromingen en bewegingen op grote diepte te bestuderen.
Normaal gesproken worden ze verankerd en uitgerust met sensoren. Maar een storm of een technische fout kan het systeem hebben losgemaakt, waardoor dit “oog van de oceaan” nu vrij over zee dreef.
