Ik liet de envelop op het bureau vallen, mijn handen trilden. Het kon niet waar zijn. Of toch wel?
Ik pakte mijn telefoon en belde het nummer op het afschrift. Na wat een eeuwigheid leek, sprak ik eindelijk met een bankmedewerker die alles bevestigde.
“Ja, mevrouw Thompson, uw trust bestaat al sinds uw zestiende. Uw grootvader heeft deze opgericht en deze wordt al ongeveer tien jaar professioneel beheerd. De trust treedt in werking op uw zesentwintigste verjaardag.”
Het kostte me al mijn kracht om niet in elkaar te storten. Hoe had ik dit niet geweten? Hoe had grootvader dit geheim zo lang kunnen bewaren? En bovenal, waarom had hij ervoor gekozen om het me op deze manier te onthullen, onder de meest vernederende omstandigheden?
De bankier vervolgde zijn uitleg door te zeggen dat mijn trust verbonden was aan internationale activa, investeringen die grootvader had beheerd via prins Alexander, wiens naam op het visitekaartje stond.
Ik bedankte de bankier en hing op, nog steeds in shock. De familiegroep bruiste van de berichten en foto’s van de nieuwe erfenissen. Marcus had foto’s van zijn nieuwe auto’s geplaatst. Jennifer was al aan het kijken naar huizen op Martha’s Vineyard.
Geen enkel bericht noemde mij, zelfs geen reactie. Niemand had zich afgevraagd wat ik uit opa’s testament had geërfd. Het kon ze geen bal schelen.
En ik wist niet of ik woedend of opgelucht moest zijn. Het ging niet alleen om geld; het was iets diepers. Iets veel betekenisvollers. Mijn grootvader had altijd geweten dat ik geen erfenis in de schoot geworpen hoefde te krijgen. Hij had me de middelen gegeven om op te eisen wat me rechtmatig toekwam, zodra ik er klaar voor was.
Het vliegticket was de eerste stap. En Monaco? Nou, ik stond op het punt te ontdekken wat me daar te wachten stond.
