Vergeet niet te wachten tot je ziet wat je zoekt.
‘Nou, we dachten, alles gezien,’ zei ze, haar toon bestond in de bekende mix van smeken en aanspraak maken, ‘misschien dat jullie het zouden kunnen… vergoedingen. Of ons een aanzienlijke familiekorting geven. Beschouw het als… een compensatie voor de ronde ophef Celeste’s bruiloft.’
Daar was het.
De rebranding was voltooid, maar de onderliggende principes waren niet veranderd.
Maak gebruik van Eleanors-agenten. Ga ervan uit dat ze zullen zeggen. Houd er rekening mee dat deze spullen op een veilige plaats en met het nodige respect moeten worden achtergelaten.
Als dit twee jaar eerder was gebeurd, had ik toegegeven.
Ik heb mezelf voorgehouden dat betalen gemakkelijker was dan vechten. Ik zou nog een check hebben uitgeschreven, mijn team hebben gebeld en in stilte bergen hebben verzet om iets moois te creëren voor mensen die het verhaal later zouden navertellen ook ze het zelf hadden gedaan.
Nu behaalde ik rustig adem.
‘Ik kan de gegevens controleren’, zei ik. ‘Laurel House is ook een van de grootste boekwinkels ter wereld, maar we hebben nog steeds flexibiliteit gedurende de week. Wat de kosten betreft, kan ik de standaard gezinskorting verlengen.’
Haar gezicht betrok.
‘Standaardkorting?’ omgekeerde ze. ‘Eleanor, zei is onze meest vertigste huwelijksverjaardag. Je vader heeft zo hard gewerkt. Ik… wij hebben zoveel voor dit gezin gedaan. Kun je echt niet één ding voor ons doen?’
Mijn kaken spanden zich aan.
Ik denk het meest aan de woorden van mijn vader op de dag dat hij mijn portfolio zag.
We weten niet wat we ermee moeten doen.
Voorlopig is het beter om te zeggen: ik weet niet wat ik moet doen.
‘Ik kan u mijn vrienden-en-familietarief aanbieden,’ zei ik. ‘Vijftien procent korting op de zaalhuur, standaardpakket voor diensten.’
‘Dat stelt niets voor,’ snauwde ze, de vriendelijkheid verdween uit haar stem. ‘Jullie geeft de hele tijd vreemden gratis toegang tot liefdadigheidsevenementen. Hier zijn de artikelen. Hoe weet ik wat ik moet doen? Wat zijn de prijzen van de prijs?’
Ik hield haar blik vast via het scherm.
‘Die vreemdelingen,’ zei ik kalm, ‘zijn vrouwenopvanghuizen, vluchtelingenorganisaties, fondsenenwervers voor kankeronderzoek. Zij hebben de middelen niet. Jij en papa wel.’
‘Wij beschikken niet over uw middelen,’ synthetisch ze fel.
‘Nee,’ zei ik zacht. ‘Omdat je me dertig jaar lang hebt verteld dat dit bedrijf nooit iets zou worden.’
Haar wangen kleurden rood.
“Dat is
‘Echt?’ vroeg ik. ‘Ik bied je toegang tot een van de meest populaire locaties aan de westkust met een korting die ik aan niemand anders geef. Zelfs als dat niet het geval is, maakt het niet uit of het beschadigd is of niet.’
Ik houd mijn kleren een tijdje aan, maar ik hoef me er geen zorgen over te maken.
‘Je vader zal zo teleurgesteld zijn’, zei ze uiteindelijk.
‘Dat zou kunnen’, zei ik. ‘Hij kan mij ook zelf bellen als hij contracten wil alternatief.’
Haar lippen vormen zich tot een dunne lijn.
‘Je bent,’ zei ze.
‘Nee,’ synthetisch ik. ‘Ik draag me gewoon eindelijk als de persoon die ik altijd al ben geweest.’
Toen moesten we weg, en we hadden een goede vriend bij ons, en er waren veel mensen op kantoor.
Elke cel in mijn lichaam trilde van oude angst.
Ik zie je hierna. Ik was verhuisd naar zelfs. Nu zullen ze je weer buitensluiten. Nu zullen ze je ondankbaar en egoïstisch noemen. Nu zullen ze—
Mijn kantoordeur ging piepend open.
‘Hé,’ als Amber zegt. ‘Alles goed?’
Ik had geen deur hoe luid mijn eigen ademhaling was geworden.
‘Mijn ouders willen Laurel House voor een hernieuwing van hun huwelijksgeloften,’ zei ik.
‘Ah,’ zei ze. ‘En ze willen het geprijsd hebben op ‘sinds we je het leven hebben gegeven’-tarief.’
Ondanks mezelf moest ik lachen.
‘Zoiets,’ zei ik.
De woorden zijn hetzelfde en eindigen.
‘Wat heb je ze verteld?’
‘Vijftien procent korting’, zei ik. ‘Alleen Vanavond.’
Haar glimlach verspreidde zich langzaam.
‘Kijk eens naar jezelf’, zei ze. ‘Rente vragen op generatietrauma.’
De grap maakt iets los in mijn borst.
Ik ademde uit.
‘Maakt dat mij een slechte dochter?’ vroeg ik.
“Het maakt je een ondernemer die niet toestaat dat haar ouders haar bedrijf uitbuiten,” zei ze. “Als het iemand anders was geweest, zou je deze vraag niet eens stellen. »
Ze had gelijk.
Hoewel het mogelijk was, zou het moeilijk zijn om de juiste te vinden en dan was mijn teen weg, maar het was de tweede keer dat het gebeurde.
Wat bedoel je met DNA-contractie?
Door woorden van dr. Patel kwam weer bij mij boven: Misschien gaat het er nu om de je zelf blijft zien, zelfs als je zelf zelfs uit het oog veroorzaakt.
“Als ze het boeken, geweldig,” zei Amber. « Zo niet, dan doet iemand anders het wel. Daten in Laurel is tegenwoordig een ware strijd. Hoe dan ook, je moet je rug recht houden. »
Het bleek dat ze geboekt hadden.
Twee weken later vond een bankoverschrijving van “R. & D. Wade” voor precies het bedrag dat in het contract stond, minus de vijftien procent die ik had aangeboden.
Geen briefing. Geen excuses.
Aleen maar geld.
Het zei meer dan welke praak dan ook had kunnen zeggen.
Ze hadden de berekening gemaakt. Dit was de datum van de locatie – midden in het werk – die was bevroren.
De hernieuwing van het huwelijksgeloften verliep net als alle gebeurtenissen.
Mijn team heeft betrekking op alle andere klanten.
‘Juffrouw Wade, uw ouders willen het bararrangement upgraden’, zei Colin op een middag, terwijl hij door zijn tablet scrolde.
“Stuur ze de opties en de herziene aangeboden,” synthetisch ik.
Hier krijg je het. Hier verschijnen de initialen. Als hij dat deed, zou ik graag willen weten wat hij aan het doen was. Tenminste, niet.
Mocht u op zoek zijn naar een dergelijk evenement, dan vindt dit in ieder geval zo nu en dan plaats.
De eerste keer wilde ze weten of ik dacht dat een jazztrio of een strijkkwartet beter geschikt zou zijn voor het cocktailuurtje.
‘Wat wil je?’ vroeg ik.
Ze verlengde.
“Ik heb altijd al van die oude Frank Sinatra-sound gehouden,” gaf ze toe.
‘Een jazztrio dus,’ zei ik.
De tweede keer belde ze om te vertellen dat ze een jurk had gekocht.
‘Marineblauw’, zei ze. ‘Met kralen. Ik dacht nog aan wit, maar…’
‘Je zou er fantastisch uitzien in een marineblauwe outfit,’ zei ik.
‘Denk je dat echt?’ vroeg ze.
Zelfs als je geen vragen hebt, lukt het je misschien niet. Er komt wat ruis bij kijken, maar daar blijft het niet bij.
‘Ja,’ zei ik.
Tegenover de voordeur van het Laurel House.
We hadden veel versierd met kerstlichtjes, kristallen hangers aan de pergola gehangen en het pad verlicht en kaarsen die flikkerden en intrigeerden.
Ik stond achterin toen de gasten uitkwamen, dit keer zette een headset op – niet als aan de zijlijn staande dochter, maar als de manager.
‘Goed,’ zei ik tegen mijn team. ‘Laten we ze een avond bezorgen die ze niet verdienen, maar die ze nooit zullen vergeten.’
Celeste verscheen naast mij en trok haar omslagdoek recht.
‘Ze zijn nerveus,’ zei ze.
‘Goed,’ ik.
Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.
‘Geniet er niet te veel van’, zei ze.
Ikte.
“Geen garanties.”
Toen de muziek aanzwol en mijn ouders hand in hand door het gangpad liepen, ontspannende er iets in mij.
Ze zagen er…klein uit.
Je kunt er ook niet zorgvuldig mee omgaan. Gewoon menselijk.
Twee mensen die duizend grote keuzes hadden gemaakt, stonden nu onder een bloemenboog voor hun kinderen en verzoeken het universum om een nieuwe start.
De ceremoniemeester – een gepensioneerde rechter die me nog drie gunsten verschuldigd was voor de gala’s die ik voor zijn favoriete goede doelen had georganiseerd – sprak over bloei en groei.
‘De belofte die je nu doet’, zei hij, ‘is niet hetzelfde als die je op je tweeëntwintigste daad. Toen beloofde je een toekomst die je je niet kon voorstellen. Vanavond beloof je betere mensen te worden dan je al bent geweest.’
Ik weet dat je met sommige van deze dingen te maken krijgt.
Op een gegeven moment zei de rechter: “Iemand ondergronds betekent naar die persoon blijven kijken, zelfs als het moeilijk is. »
De blik van mijn vader schiet zelfs naar mij toe.
Je hoeft je er dus geen zorgen over te maken.
Later, wanneer je het ontvangt, zul je een ander glas zien.
‘Aan mijn vrouw,’ zei hij met een kalme stem. ‘En aan mijn dochters. Allebei.’
Toen keek hij me aan.
